Bugün 6 Şubat. Yalnızca bir takvim yaprağı değil, vicdanımızın en derin yaralarından biri. İki yıl önce, gecenin karanlığında binlerce insanı, binlerce hikâyeyi, umutları, hayalleri enkaz altında bırakan o büyük felaketi yaşadık. Deprem değildi öldüren, ihmaldi.. Yıkılan sadece binalar değildi; güvenimiz, adalet duygumuz ve geleceğe dair inancımız da yerle bir oldu.
Ve şimdi, iki yıl sonra, geriye dönüp baktığımizda ne değişti? Hiçbir şey... Hâlâ aynı sorumsuzluk, hâlâ aynı duyarsızlık… Uzmanlar yıllardır uyarıyor: "Marmara kırılacak, İstanbul hazır değil." Bilim insanları, olası büyük bir depremin sadece bir şehri değil, tüm ülkenin ekonomik ve sosyal yapısını sarsacağını söylüyor. Ama biz ne yapıyoruz? Yine hiçbir şey... En iyi ihtimalle "Uzmanlar uyarmıştı" demek için bekliyoruz.
Sorun şu ki, sorumluluk hep başkasına ait. Devlet, yerel yönetimleri suçluyor. Yerel yönetimler, merkezi idareyi. Müteahhitler, denetçileri. Denetçiler, mevzuat eksikliklerini… Ve arada kaybolan, hep halk oluyor. Depremden sonra "Yaralar sarılacak" dediler, ama asıl sarılması gereken şey, bu ülkenin yöneticilerinin zihniyetidir.
Umut etmek istiyoruz, ama umut eylem gerektirir. Hayal tarlası verimlidir, ama ekmeden biçemezsiniz. Deprem ülkesinde yaşadığımız gerçeğini kabullenmeli ve ona göre yaşamalıyız. Güvensiz binaları, riskli yapıları, göz göre göre ölüme davetiye çıkaran sistemleri artık değiştirmeliyiz. Çünkü bir sonraki felaket kapıyı çaldığında, yine "Bu kaçınılmazdı" demek istemiyoruz.
Bugün bir yas günü. Ama aynı zamanda bir uyanış günü olmalı. Daha fazla can kaybetmemek için, sadece anmak değil, harekete geçmek zorundayız.
Son söz;
6 Şubat'ta yitirdiğimiz tüm canlara rahmet, geride kalanlara sabır diliyorum. Acımız büyük, kayıplarımız derin... Ama bir daha aynı acıları yaşamamak için ders çıkarmak zorundayız. Unutmayalım, deprem değil ihmal öldürür. Önlem almak, sorumluluk almak hepimizin görevi.
Görüşmek üzere..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder