O Teklifler, O Zihniyet!

Kadınların nezaketini “davet”, yalnızlığını “açık kapı” sanan o zihniyet… Masumiyet maskesiyle sunulan her teklif, aslında bir sınır ihlalidir.

Kadın olmaktan utandırılmaya çalışıldığınız o anlar... Asıl utanması gereken, o cüreti gösteren zihniyetin ta kendisidir.

Toplum olarak hâlâ aşamadığımız, hatta kimi zaman normalleştirdiğimiz bir gerçek var: Kadınlara yönelen, sözde “masum” ama özünde saygısız tekliflerin ardındaki zihniyet. Bir kadın, yalnız yaşayabilir, bekar olabilir, hatta bir kadın, hayatında kimseyi istemiyor da olabilir. Fakat tüm bunlar, ona yöneltilen “iyi niyetli” görünümlü ama aslında sınır ihlali taşıyan davranışların bahanesi olamaz.

Sözüm ona, bir kahve bahanesiyle başlayan, “akşam yemeği” maskesiyle süslenen, ardından da “bakalım ne olur” diye ucuz bir beklentiye dönüşen bu yaklaşımlar, en hafif tabirle, saygısızlık ve ahlaksızlıktır. Nokta.

Çünkü burada mesele bir teklifin kendisi değil, o teklifin arkasındaki bakış açısıdır. Kadını, kendi yalnızlığının içine sıkışmış, sahipsiz bir varlık gibi gören zihniyet; onu, kendi istekleriyle doldurulacak boş bir alan gibi algılayan bakış… İşte asıl sorun tam da budur.

Ama asıl yakıcı soru şu:
Bu erkekler bu cüreti, bu hadsizliği nereden alıyor?
Kim, ne zaman, hangi akılla bu utanmazlığı meşrulaştırdı?!

Toplumun içinde sessizce büyüyen bir çürümüşlük bu.
Küçük yaşlardan itibaren oğullarına “erkek adam ol” denilerek, kız çocuklarına ise “uslu dur” öğütleri verilerek şekillenen bir düzenin ürünü bu.
Kadına yaklaşmanın bir saygı değil de “hak” olduğunu zanneden bir zihin yapısının eseri.
Birçok erkek, kadına duyduğu ilgiyi “doğal” buluyor; fakat aynı ilgiyi bir kadından gördüğünde ya küçümsüyor ya da korkuyor. Çünkü kendi kurduğu düzenin aynasında çirkinliğini görmek istemiyor.
O aynada, özgüven sandığı şeyin aslında öğretilmiş bir cüret, dayatılmış bir hadsizlik olduğunu fark edemiyor.

REDDEDİLMENİN ÇIPLAK GERÇEKLİĞİ: ISRAR VE ŞİDDET

Ancak daha ağır bir gerçek var: Teklif reddedildiğinde, bazıları gurur yapıp çekilmek yerine, onursuzca ısrarı bir hak olarak görüyor.

Reddi sindiremeyince, bu tavır hızla fiziksel ve psikolojik tacize, tehdide ve şiddete kadar tırmanıyor.

Bu tepki, yalnızca bireysel bir öfke değil; reddedilmeyi kontrolsüz bir güç kaybı olarak gören, empati, sınır bilinci ve sorumluluktan yoksun bir zihniyetin doğrudan yansımasıdır.
Kadına 'hayır' denildiğinde gösterilen bu ısrarcı düşmanlık, yalnızca bireysel güvenliği tehdit etmekle kalmaz; toplum içinde korku ve baskı yaratarak kadınların kamusal alanlardan çekilmesine ve hayatlarının kısıtlanmasına neden olur.

Yüzyıllardır erkeklere, sanki her şeyin kontrolü onlardaymış gibi davranmaları öğretiliyor.
Bu yüzden, kadın susunca söz hakkı yokmuş gibi, sessizliği ise doğrudan rıza olarak sayılıyor.
Oysa kadının sessizliğinin arkasında utanç, korku veya çekingenlik yatarken; bu, onların göz göre göre arzusunun onayı sayılıyor.

Sokakta ıslık çalmak, mesaj atmak, davet etmek bir “hak” gibi görüldü.
Evde, işte, mecliste, hatta sosyal medyada bile kadınların varlığı bir “alan ihlali” gibi algılandı.
Ve böylece, erkek egemen bir toplumun içinden özgüven zannedilen bir cüret, doğallık sanılan bir hadsizlik türedi.

Bugün sokakta yürürken, işyerinde çalışırken, toplu taşımada yanına otururken veya sanal ortamda mesaj atarken; kadınların her an tetikte olmak zorunda kalması boşuna değil.
Çünkü hâlâ “nazik görünerek sınır aşabileceğini” sanan, kendi zihnindeki çarpık kurguları “teklif” diye sunan bir kesim var.

Bir kadına yaklaşmanın yolu, içinde bulunduğu herhangi bir duruma veya yalnızlığını kaşımak değil, insanlığını kavramaktır.
Ne yazık ki, bunu hâlâ idrak edemeyenler var. Sınırları hoyratça aşıp, bunu bir de 'nezaket' maskesiyle örtenler… Kendilerini hâlâ zeki ve cazip sanan o sığ akıllar.

Bir kadına yaklaşmanın yolu, onun yalnızlığına değil, insanlığına dokunabilmekten geçer.
Ama ne yazık ki bunu kavrayamayanlar, kadınların nezaketini “davetiye”, güler yüzünü “yeşil ışık” sanmaya devam ediyor.
Kadının özgürlüğünü, bağımsızlığını, hatta yalnızlığını, kendi arzu ve niyetleri için bir açık kapı zannediyorlar.

Oysa bazı şeylerin altını kalın harflerle çizmek gerekiyor:
• Bazı kadınlar yalnız olabilir, ama asla sahipsiz değildir.
• Bazı kadınlar bekar olabilir, ama asla ucuz değildir.
• Ve bazı kadınlar, sırf nazik diye, sınır çiğneyen her sözü yutmak zorunda değildir.

Her bahçe kapısı herkese açık sananlar yanılır; bazı çiçekler dokunulmazdır.
Bunu anlamak için insan olgunluğuna, gerçek saygıya ve asgari bir vicdana ihtiyaç vardır.

Ve son söz:
Unutmayın: Bir kadının yalnızlığına veya içinde bulunduğu herhangi bir duruma değil, onuruna yaklaşabilecek kadar olgunlaşamadıysanız, hiçbir teklifiniz ‘masum’ değildir. Hiçbiri.

Sevgiyle Kalın.

Arzu SEKİN