Her şeyi hayretle izliyoruz… Yaşını başını almış birinin, hâlâ bu kadar pişkin ve pişmanlık duymadan, utanmadan konuşmasını izlemek yürek burkuyor. Ne utanıyor, ne sıkılıyor. Oysa utanmak, insan olmanın en sade ama en asil hali değil midir?
Bakıyoruz… Samimi bir duruşu yok. Karizmatik desen, hiç değil. Akademik, sanatsal ya da siyasi bir başarısı? O da yok. Ama ne hikmetse, birileri onu göklere çıkarıyor, sorgulamadan peşinden gidiyor. Asıl trajedi burada başlıyor işte.
Siyasi hırsları uğruna neler yapıldığını gördük… İftira, yalan, çarpıtma... İnsanların hayatlarına mal olan yalanlar! Gerçekleri ters yüz edip, doğruyu susturarak koltukta kalmaya çalışanlar var. Ve tüm bunların ardından da utanmadan “halkı temsil ediyoruz” "adalet" var diyebiliyorlar.
İşin daha acı tarafı ne biliyor musunuz? Allah’ı da dillerinden düşürmüyorlar. Her cümlelerinin sonunda “elhamdülillah” demeyi biliyorlar ama elleriyle tuttukları haramı, göz göre göre yuttukları günahı görmezden geliyorlar. Kendilerini dindar gibi gösteriyorlar ama dinle uzaktan yakından alakaları yok! Allah’la aldatıyorlar… Oysa en büyük günah da budur: Allah’ın adını kullanarak kötülük yapmak! Ve halkın bunlara inanması..!!
Bir toplumun düşüşü, sadece yanlış bir liderle değil; o yanlışa körü körüne bağlananlarla mümkün olur. Ve bu cehaletin dumanı, hepimizin ciğerine işliyor. Hep birlikte karanlık bir tüneldeyiz sanki, ışığı kapatmışlar, biz de birbirimize çarpa çarpa ilerlemeye çalışıyoruz.
Ama unutulmasın… Her şeyin bir vakti vardır. Gerçekler er ya da geç sahneye çıkar. İlahi adaletin sahnesi büyük, perdesi ağırdır ama vakti gelince açılır.
Ve evet, her canlı bir gün ölümü tadacaktır. Bu, sadece bir fiziksel sona işaret etmez; bazen bir fikrin, bir yalanın, bir sahte kahramanlığın da ölümüdür. Dilerim bu vedalar hakikatin doğuşuna vesile olur. Gönülden bir “amin” yeter şimdilik. Ve tez zamanda..!!
Görüşmek Üzere...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder